Met een dominee kun je maar beter niets te maken hebben. Net als met een dokter of een politieagent. Het is goed dat ze er zijn, maar het is beter als je ze niet nodig hebt. Dat is voor een dominee ook zo. Niet alleen omdat hij in gevallen van crisis op bezoek komt, maar vooral ook omdat wat hij te zeggen heeft niet altijd prettig is. Dat komt vaak niet uit.
Vandaag deed mijn collega Albert Hakvoort intrede als predikant van de Christelijke Gereformeerde Kerk in Kampen. Hij preekte over het verhaal van Jezus die op het tempelplein ‘geweld gebruikt’. Hij jaagt de verkopers van dieren op de vlucht en keert de tafels van geldwisselaars om. (Zie in de Bijbel Johannes 2:13-22) .Heel vreemd eigenlijk. Het waren gewoon mensen die dienstverlenend bezig waren in de tempel. Ze verdienden hun geld aan de godsdienst. Maar als dat verkeerd is, is er ook iets mis met kosters en dominees.
Het verhaal van Jezus’ protestactie in de tempel laat in elk geval zien dat als God echt naar ons toe komt, Hij de dingen op zijn kop zet. De dominee is geroepen namens God te spreken. Dat Woord van God zet de dingen op zijn kop. Dat past ons niet. Het gooit je agenda in de war en doet pijn in je portemonnee. Je kunt dus maar beter uitkijken voor de dominee. Als hij doet waar hij voor betaald wordt, dan komt het niet altijd uit wat hij te zeggen heeft.
Tom Wright, Engels bisschop en theoloog zei ooit: Als ik bij mensen op bezoek komt, krijg ik meestal een kop thee aangeboden. Als Paulus ergens kwam ontstond er meestal onrust.
Ik heb met plezier geluisterd naar Alberts preek. (De weergave hierboven is mijn impressie en geheel voor mijn verantwoordelijkheid.) Maar – en dat was vast Alberts bedoeling – ook met enige onrust. Heb ik het lef (of het geloof) om zo in Gods naam te spreken, ook als het mezelf of de ander helemaal niet uitkomt?

Ik verheug me op goede en verontrustende ontmoetingen met mijn nieuwe collega!