Zussen uit de Bazuinkerk in Kampen, de Kruiskerk in Nunspeet, het Witte Kerkje in Sneek en andere GKv, ik moet jullie mijn excuses aanbieden. Of beter: om vergeving vragen. Ik heb jullie te vaak niet serieus genoeg genomen.
Vandaag kwam het rapport uit van het deputaatschap dat de synode van de GKv adviseert over ‘M/V en ambt’. Hun advies is om alle ambten ook open te stellen voor vrouwen. Ik ben daar blij mee. Ik hoop er al jaren op dat ook vrouwen predikant, ouderling of diaken in de GKv kunnen worden. Met het uitkomen van dit rapport begon ik me dat ook voor te stellen. Sommigen van jullie zag ik voor me als diaken, ouderling of predikant. Wat een enorme verrijking zou dat zijn! Ik hoop dat het niet lang duurt.
Maar opeens realiseerde ik me voor het eerst sinds tijden hoe velen van jullie het als groot onrecht ervaren dat ze niet mee kunnen doen zoals jullie broers. Hoeveel pijn dat kan doen en frustratie kan opleveren. Ik realiseerde me dat ik daar zelden bij stilstond en mijn positie als mannelijke predikant als vanzelfsprekend aanvaardde. Daar wil ik vergeving voor vragen.
Ik vond dat vrouwen ook predikant, ouderling of diaken konden worden. En toch heb ik de situatie zoals die is, heel vaak wel als vanzelfsprekend aanvaard. Als we als kerkenraad samen komen, is dat meestal met (bijna) alleen maar mannen. Soms dacht ik aan de vrouwen die ook mee hadden willen praten, maar meestal niet. Als er ambtsdragers in een kerkdienst bevestigd werden, dan waren dat alleen maar mannen. Ik miste jullie daarbij soms wel, maar meestal dacht ik er nauwelijks aan.
Als ik een dienst leidde dacht ik vrijwel nooit aan degenen onder jullie die ook wel een dienst zouden willen leiden. Sommigen van jullie zouden dat ook beter kunnen dan ik. Maar dat mag je niet, omdat je vrouw bent. Zonder er over na te denken nam ik bijna altijd ‘gewoon’ mijn rol als mannelijke predikant.
Ik wilde en wil nog steeds veel begrip en geduld opbrengen voor iedereen in de kerk die de veranderingen in de GKv veel te snel vindt gaan. Ik begrijp de zorgen. Ik wil de broers en zussen die deze verandering niet meemaken niet kwijt. Ik probeerde en probeer nog steeds het gesprek tussen kerkleden hierover te bevorderen om ook tot onderling begrip en aanvaarding te komen. Ik ben niet op de barricades gaan staan om een voorvechter te zijn voor vrouwelijke ambtsdragers, omdat ik predikant wilde zijn voor de hele gemeente. Maar ik ben bang dat ik daarmee verschillende van jullie in de steek heb gelaten. Vaak was de discussie over ‘M/V in de kerk’ in mijn hoofd meer ‘een zaak’ dan dat ik echt aan jullie dacht. Daarvoor vraag ik jullie vergeving.
Ik wil bij deze ook mijn dankbaarheid uitspreken. Want ondanks dat veel van jullie vaak het gevoel hebben gehad dat je niet helemaal voor vol werd aangezien, hebben heel veel van jullie zich enorm ingezet voor de kerk. Over het algemeen zelfs meer dan de mannen is mijn indruk ! (Die indruk wordt overigens ook bevestigd door het kwantitatief onderzoek van het deputaatschap M/V in de kerk.) Ik dank voor jullie geduld en liefde voor de kerk.
We gaan als GKv en Bazuinkerk een spannende tijd tegemoet. Kunnen we hierover praten en besluiten nemen en tegelijk elkaar vasthouden in Christus? Daar bid en ga ik voor. Tegelijk wil ik niet meer vergeten hoe pijnlijk deze hele situatie voor jullie soms moet zijn.
Als jullie hier verder met mij over willen praten, dan sta ik daar zeker open voor.
Beste dominee,
Via iemand van onze kerk ben ik gewezen op uw site. Ik voel me absoluut niet beledigd hoor! Ik ben altijd voor vol aangezien in de kerk. Het lijkt me geen goede zaak als vrouwen niet voor vol aangezien werden / worden. Vroeger waren vrouwen volgens mij wél ondergeschikt aan de man maar sinds de jaren 80 (of nog eerder) gelukkig al lang niet meer.
Mijn mening is dat vrouwen dezelfde beroepen als mannen kunnen hebben en mannen dezelfde als vrouwen. Alleen de kerkelijke ambten zijn door God ingesteld voor de mannen, zie 1 Timotheus 3. Ik mis goede argumentatie waarom men van die instelling van God af wil wijken.
Ik vind het heel mooi dat vrouwen diverse taken en mogelijkheden hebben in de kerk. Dat moeten we zeker zo houden! Van bidden voor elkaar tot catechese tot organiseren tot notuleren kerkenraadsvergadering.
De schoonmoeder van mijn broer is dominee in de PKN. Ze doet daar hartstikke mooi werk. Ik zal het haar eens vragen hoe zij omgaat met bovengenoemde Bijbeltekst. Dat zij dominee is, vind ik prima; zal ik haar persoonlijk niet om oordelen ofzo.
Met vriendelijke groet,
Beste Jozien,
Dank voor je reactie en fijn dat je je minder voelt in de kerk. Ik hoop dat je een goed gesprek met de schoonmoeder van je broer hebt!
Lieve Bram Beute,
je bericht deed me wat. Via via op twitter kan ik je brief zo even lezen.
Dat vrouwen hier onrecht is aangedaan dat weet ik zeker en het is bewonderings waardig hoe vrouwen hier toch vaak naar een oplossing gezocht hebben waar ze blij mee konden zijn. Anderen vonden deze niet.
Zelf ben ik lid van de PKN en ik hoop dan ook dat we in de verbondenheid van Christus hier een nieuwe weg inslaan die ons naar meer broederlijkheid brengt ( algemene term ) .
Er gebeuren overal fantastische dingen en ik weet zeker dat God ons allemaal wat geeft maar weet ook zeker dat als we dat weer bij elkaar kunnen brengen er weer steeds meer van God zichtbaar kan worden.
Beste Bram, ik hoop dat deze bovenstaande gedachten (je eigen brief) je steeds verder laat kijken buiten de muren die we ons zelf opleggen om van die grote God steeds meer te mogen ontdekken.
Want met elke begrenzing houden we mensen buiten de deur was mijn persoonlijke ontdekking.
Met het verleggen van die grenzen werd Gods rijk steeds groter en mooier en dat wens ik jou en allen die aan jou zijn toevertrouwt ook toe.
Daarom sluit ik af met een zegen.
Ik zegen jou Bram met de liefde van God onze Vader, en zijn Zoon Jezus Christus in verbondenheid met de Heilige Geest. Ik zegen jou met moed en met rechtvaardigheid, met een zoekende geest voor de vrede.
Het ga je goed, Anja Noor-Hoogakker
Beste Anja,
Dank voor je goede woorden.
Ik ben erg blij met broers en zussen in andere kerken. Ik heb heel wat vrouwelijke collega’s in de PKN met veel vrucht aan het werk gezien en dat heeft me zeker gesterkt in de overtuiging dat ook vrouwen geroepen kunnen worden tot bijvoorbeeld het predikantschap.
Beste Bram, geraakt en verwonderd heb ik je blog gelezen en ook gedeeld via Sociale Media. Sinds zo’n 1,5 jaar preek ik in een paar PKN gemeenten. Ik ben opgegroeid in de Geref.vrijg. kerk maar als gezin hebben wij 15 jaar geleden (na een lang proces) de overstap gemaakt naar een grote evangelische gemeente. Overigens had dit niets van doen met het onderwerp: Vrouwen in de kerk.
In mijn voorgaan en preken als vrouw verneem ik nogal eens wat reacties hierop die meestal negatief of i.i.g. bedenkelijk zijn. Reacties die ook niet direct naar mij worden gecommuniceerd maar om mij heen circuleren. Een bepaalde periode had ik daar behoorlijk last van. Frustratie, verdriet, niet serieus genomen worden als vrouw binnen de kerk, met mijn passie om Gods Woord te delen, in het koninkrijk van God. Ik mag ook deze mensen, veelal mannen/broers, vergeven. Sinds een aantal maanden is mijn gebed en daardoor heen beeld, dat in kerkelijk Nederland door voorgangers en ambstdragers vergeving mag worden gevraagd aan de vrouwen binnen de kerk. Ik deelde dit met een aantal mensen om mij heen waarop gelijk werd gereageerd met: ‘Dat gaat toch nooit gebeuren’.
Geraakt en verhoord las ik gisteravond jouw schrijven waarin je vergeving vraagt aan je zussen. God heeft iets heel groots in jou bewerkt en je bent hierin een voorbeeld voor velen met jou! Ik wens je van harte Zijn Zegen toe! Ook binnen de GKV, samen met elkaar, als dit onderwerp van gesprek zal zijn. Hartelijke groet, Mirjam Karssen. http://www.mirjamkarssen.nl
Beste Mirjam, wat een bijzonder verhaal! Dank voor je gebed.
Je woorden en je overwegingen getuigen van compassie, inzicht en grootheid en het raakt me wat je schrijft.
Hoi Geraldine. Ik ga er een beetje van blozen…
Dag Bram
Zoals je kunt lezen uit mijn optreden op een congres (23 september 2016), waar het boek ‘Zonen en dochters profeteren’ is gepresenteerd, ben ik dit proces doorgegaan in de laatste tien jaren van de vorige eeuw. Je kunt het nalezen via de site manvrouwkerk.wordpress.com onder de titel: ‘het onbehagen van de man’. En nu maar hopen en bidden dat we ons ideaal op een goede en godvrezende manier kunnen verwezenlijken. Zodat meisjes en vrouwen die een innerlijke roeping ervaren om een ambt in de kerk te vervullen deze ook metterdaad kunnen volgen. Als emeritus sta ik nu aan de zijlijn. Het is aan jullie, actieve oudsten en predikanten om je verantwoordelijkheid te nemen. Van harte sterkte daarmee. Hartelijke groet, Henk Folkers
Dank je Henk. En dank vooral ook voor je jarenlange inzet hiervoor!
Beste Bram,
Je reactie heeft mij zeer getroffen. Geweldig dat je dit opschrijft voor een groter publiek. Ik ben wel,iemand die in de groep,zit: niet voor vol aangezien, niet volledig meedoen. ik voel me lid van de “lost generation” in de kerk. Jouw woorden zijn balsem voor mijn wonden. Dank je wel. Misschien moet er een zondag komen van verootmoediging. Voor wat vrouwen is aangedaan. Niet alleen in de laatste 40 jaar maar ook in de eeuwen daarvoor!
Minke Joosse
Dank je voor je reactie. Een zondag van verootmoediging kan denk ik als we samen zien dat dat nodig is. Niet iedereen deelt mijn inzicht wat dat betreft. Maar wie weet… We zouden in de kerk elk geval stil kunnen bij het onrecht dat vrouwen is aangedaan en hoe we (mannen en soms ook vrouwen) daaraan schuldig zijn (geweest).
Een zondag van verootmoediging, boete enz.. dat is waar ik ook aan dacht: wat zou het goed zijn als de kerken, voor de start van de synode, tot zo’n zondag zouden oproepen. Niet alleen vanwege de positie van vrouwen maar (juist) ook voor andere zaken die in het verleden fout gegaan zijn in onze kerken (ik denk aan de kwestie rond de Open brief zaterdag, het nieuws rondom seksueel misbruik, de moeiten rondom losmaking van predikanten, enz). Allemaal gevolgen van problemen in communicatie met elkaar, van moeite om elkaar te vinden, om elkaar recht te doen. Hopelijk helpt een oproep om daarbij samen stil te staan om, wat de synode komend jaar ook besluit, elkaar de hand te blijven reiken.
Dag Bram Beute,
Als ex-vrijgemaakte vrouw (die niet alleen vanwege de positie van vrouwen de GKv heeft verlaten, maar wel mede daardoor) vind ik het heel bijzonder deze excuses te lezen. In de jaren ’80, ik was toen begin 20, ben ik begonnen met ruimte te vragen voor vrouwen en hun talenten. Toen nog niet eens in het ambt, maar bijvoorbeeld in besturen en raden. Ik ben weggehoond, genegeerd en gewantrouwd. Het was spitsroeden lopen. Eind jaren ’90 ben ik met man en kinderen vertrokken naar een ander kerkgenootschap. Nog steeds volg ik de ontwikkelingen in de GKv met belangstelling en de laatste tijd ook met hoopvolle verwachting.
Dit blog doet me heel goed!
Dank je voor je reactie. Mooi om te horen.
Goedenavond Bram,
Gisteren in de kringloopwinkel je boek gekocht. Zelf mijn hele leven al aan het twijfelen. Even je naam googlen en toen kwam ik bovenstaand stuk tegen. Balsem voor mijn ziel. Hier in het noorden zijn er nogal wat negatieve reacties op het synodebesluit. Heb ik nachten van wakker gelegen. Om een beetje tegengas te geven heb ik bovenstaande op Facebook gezet en best veel reactie gekregen. Als je op mijn naam zoekt kun je het zelf lezen. Er is veel verborgen leed binnen de kerk.
Met vriendelijke groet,
Een feministisch christen,
Antje van Dijk
Sorry voor de late reactie. Mooi om te horen dat het jou en anderen goed deed. (Ik heb de reacties opgezocht) Sterkte. Hopelijk kan er – zoals bij God vaker gebeurt – uit veel leeds toch ook iets goeds groeien. Sterkte!