Bram Beute

Nee, dit is niet de foto uit een vakantiefolder waarin je een prachtige hotelkamer beloofd wordt met een uitzicht op zee, dat er in werkelijkheid alleen is als je op het hekje van je balkon gaat staan. Dit is het strand waar ik gisteren nog lag bij te komen na eindeloos gezwommen te hebben in de warme woeste golven.

Dit is het strand bij Baldaeus Theological College, dat echt pal aan het strand staat. (De andere foto genomen vanuit het gebouw van BTC.) We zijn hier op bezoek om te praten over mogelijke ondersteuning van het college door De Verre Naasten. Aan BTC studeren vooral Tamilstudenten uit de omgeving. Ze hopen predikant of zondagschoolleider te worden in een van de vele kerken in dit gebied. De leiding van de school legt er daarbij grote nadruk op dat de studenten de Bijbel goed leren lezen. En daarom gaan we bij De Verre Naasten misschien wel binnenkort op zoek naar een vrijwilliger om te werken op een tropisch eiland. Iemand die een paar weken Grieks wil komen geven aan de studenten hier.

Dat zal nog een hele klus worden. Want de studenten spreken niet of nauwelijks Engels. Alles zal vertaald moeten worden in het Tamil, maar het lijkt erop dat er geen docent Grieks te vinden is die wel Tamil spreekt. Bovendien zullen de studenten niet even in een paar weken Grieks leren. Ze moeten waarschijnlijk ook online begeleid worden bij hun studie. Een hele klus dus.

Maar wel een leuke. Want niet alleen de prachtige zee, het geweldige eten (vandaag aten we curry van wildzwijn, gisteren van vers gevangen vis), de heetwaterbronnen maken het verblijf hier tot zo’n beetje een vakantie. De ontmoeting met de mensen hier geeft het echt waarde. Bijzondere mensen komen we hier tegen, met bijzondere verhalen.

Sri Lanka mag het paradijs lijken, het is het niet. Jarenlang was er ook in dit gebied sprake van veel geweld, bedreiging en angst. Het leger heeft het verzet van de Tamil Tijgers met keihard geweld de kop ingedrukt. En nog steeds lijkt het erop dat veel Tamils op allerlei manieren worden achtergesteld bij de wederopbouw van het land. En toch, in al die ellende zijn er mensen die hebben volgehouden dat ze vrede zoeken. Vrede voor zichzelf, en vrede voor anderen. Misschien vertel ik nog wel eens een keer het verhaal van Manohar, de directeur van BTC. Verschillende keren zat hij gevangen, hij vluchtte twee keer naar India, maar steeds is hij teruggekeerd. Om mensen over Gods vrede te vertellen. Niet als een mooie theorie, maar ook om mensen met elkaar in gesprek te brengen over die vrede en weer te leren in vrede te leven. En Manohar is niet de enige met een bijzonder verhaal. Met een verlangen om Gods boodschap tot leven te zien komen.

Om zulke mensen te ontmoeten en te spreken is een voorrecht. In een volgende blog meer over de mensen die hier studeren en werken. Maar voor nu: wie goed Engels spreekt, les kan geven in Nieuw Testamentisch Grieks en wel een tijdje op een tropisch eiland wil werken: laat het me weten!