Bram Beute

Heb je vandaag ook Greipel zien winnen in de Tour en gisteren Cavendish? Als je de Tour wilt rijden zonder doping en ook nog wilt winnen, dan betekent dat keihard trainen, op tijd naar bed, geen tijd voor feestjes of drank, letten op je eten. Van je sociale leven blijft weinig over en genieten moet je vooral van het fietsen, want verder is daar geen tijd voor.

Afgelopen zondag preekte mijn collega uit Bangladesh, Mabud Chowdhury, in Dronten. Hij maakte – net als Paulus lang geleden al – de vergelijking tussen topsport en christen zijn. Span je tot het uiterste in om de prijs te winnen. Stel jezelf een doel!

Eerlijk gezegd word ik van nature snel een beetje kriebelig van dat soort uitspraken. Alsof het leven maakbaar is. Het voelt ook alsof ik gelijk zoveel moet. Tegelijk is het ook uitdagend. Mabud vertelde wel dat het niet maakbaar is. Hij had zichzelf tot doel gesteld het evangelie onder Moslims in Bangladesh te verkondigen, zodat zij Christus zouden leren kennen.

Dat lijkt toch een onmogelijk doel. De Islam is in grote meerderheid in Bangladesh en het christendom stelt er in elk geval getalsmatig weinig voor en wordt nogal eens als een buitenlandse godsdienst gezien. Mabud had ook geen regelrecht succesverhaal. Hoewel hij zich – na zijn eigen bekering – dit als doel had gesteld, had hij nogal wat tegenslagen gehad. Zijn familie wilde niets meer van hem weten. Straatarm was hij geworden. Na zijn opleiding aan de Bijbelschool, kon hij geen werk vinden. Er is in Bangladesh vrijheid van godsdienst, maar in elkaar geslagen worden omdat je moslims het evangelie verkondigt is niet vreemd.

Een collega die er pas was vertelde me wat daar gebeurde: een christen werd door moslims in elkaar geslagen omdat hij hen van Jezus vertelde. Daarop rende er een ander op af. Niet om zijn collega te ontzetten, maar om die mannen nog eens uit te leggen wie Jezus eigenlijk was. Ze begrepen het niet goed, ze moesten het weten. Dat had tot gevolg dat ook hij een pak slaag kreeg. Maar dat had hij er kennelijk voor over…

Mabuds doel leek onmogelijk. Zijn pad ging niet over rozen. En toch bestaat zijn kerk inmiddels uit zo’n 8000 mensen, die allemaal afkomstig zijn uit moslimfamilies. In zijn preek zei Mabud, dat juist het stellen van een doel hem geleerd had afhankelijk van God te zijn. Niks geen maakbaarheid dus, maar vooral afhankelijkheid en leren vertrouwen op God.

Zoals gezegd: ik krijg de kriebels bij mensen die al te nadrukkelijk spreken over het stellen van een doel, maar is dat ook niet omdat ik me niet uit mijn comfortzone wil laten lokken? Als ik me een duidelijk doel stel in mijn leven, ben ik dan ook niet bang dat het teveel van me vraagt? Mabud vroeg het zich in elk geval wel af: jullie hebben ooit uit Europa ons het evangelie gebracht, maar leven jullie er zelf nog wel echt uit? Ben ik nog wel bezig de prijs te winnen?

Hoe paradoxaal: daar ga ik in mijn vakantie eens over nadenken.