Bram Beute

(Deze blog gaat over de Internationale Cursus in Zuid-Afrika. Vorige week schreef ik er ook al over. En later nog een keer.

Goede ontmoetingen gehad. Gisteren met twee dames die een moderne vorm van Hindoeïsme aanhangen, vandaag met een imam die het jammer vond dat Zuid-Afrika niet de Sharia kent en dat er dus geen handen worden afgehakt in het geval van diefstal. En toch echt een goede ontmoeting.

Hoe deel je het evangelie met niet-christelijke gelovigen? Daarover gaat het op de Internationale Cursus. We zijn ervan overtuigd dat je eerst goed moet luisteren naar de ander. Dat is wel een uitdaging. Zeker met de deelnemers van de internationale cursus. Dat zijn persoonlijkheden, mensen met een sterke visie op het christelijk geloof, dat zij met verve uitdragen.

Vorige week hebben we om te oefenen in luisteren naar een ander met een andere geloofsovertuiging een ontmoeting gehad met een Afrikaan die tegelijkertijd bisschop was van een door hemzelf opgerichte kerk en traditionele offers en rituelen uitvoerde om geesten van voorouders gerust te stellen. Die ontmoeting liep niet altijd even soepel, omdat sommige van onze vragen – al dan niet bewust – gevoelige punten bij hem raakten.

Deze week hadden we heel andere ontmoetingen. Gisteren kwamen Priscilla en Eru bij op ons op Dumisani uitleggen wat zij geloofden. Priscilla begon met nogal nadrukkelijk te verklaren dat ze bij ons wilde weggaan zoals ze binnengekomen was: rustig, want ze vond rust in haar eigen geloofsovertuigingen. Ze had geen behoefte aan een discussie met christenen die haar van haar ongelijk wilden overtuigingen. Het kwam niet heel rustig over. Ik denk dat ze anders is weggegaan dan ze binnenkwam. Veel rustiger.

Onder leiding van Ajit Pereira werden er goede geïnteresseerde vragen gesteld. Een van mijn DVN-collega’s leek zelfs zo geïnteresseerd dat ik even dacht dat ze misschien wel Hindoe zou willen worden. De echte interesse kwam over. Priscilla zei: “Dit gesprek heeft, net als alles, een doel. Misschien dat als ik de volgende keer een agressieve christen ontmoet, ik terugdenk aan de liefde waarmee ik door jullie ontvangen ben.”

De ontmoeting met Mohammed, imam hier in King’s William’s Town verliep vergelijkbaar. Aan het begin was hij duidelijk gespannen. Op onze vraag of we foto’s mochten maken zei hij dat dat goed was, maar niet van hem. In de moskee hingen ook duidelijke plakkaten waarop stond dat het afbeeldingen maken van mensen en dieren niet goed was. Aan het einde van het gesprek vroeg Anjan me of hij met de imam op de foto kon. Ik zei hem dat Mohammed juist gezegd had dat hij dat niet wilde. Waarop Mohammed zei dat het goed was en vervolgens met Anjan op de foto ging. Ook hier gingen we anders uit elkaar dan de ontmoeting begon. Mohammed vroeg of we hem nog eens wilden bezoeken en hij zou in elk geval voor ons bidden. Wilden wij dat ook voor hem doen?

Vertrouwen bouw je door respectvol luisteren en vragen stellen. Dus nee, we hebben niet gevraagd naar terroristen, de positie van homo’s of vrouwen in de islam. Niet dat je niet over dat soort dingen moet praten, maar we geloven niet dat je daar mee moet beginnen. Als je eerst echt belangstelling in de ander hebt, kunnen we elkaar echt ontmoeten en dan kunnen we later ook over moeilijker dingen praten.

Daar hebben we met elkaar later nog wel over doorgepraat: hoe zou je nu verder over het evangelie met de ander kunnen spreken. Maar daarover schrijf ik een andere keer wel weer een blog.